HISTORIA AIKIDO
Twórca aikido Morihei Ueshiba urodził się w wiosce rybackiej Tanabe w prefekturze Wakayama w dniu 14 grudnia 1883 r.
Jego ojciec, dobrze prosperujący rolnik i miejscowy polityk, wywodził się ze znanej rodziny samurajów. Jego ojciec, dobrze prosperujący rolnik i miejscowy polityk, wywodził się ze znanej rodziny samurajów.
Korzenie współczesnego aikido sięgają daito aikijutsu, sztuki za założyciela której uważa się księcia Teijuna, szóstego syna cesarza Seiwa, (850-880 n.e.) Sztuka ta została przekazana następnym pokoleniom rodu Minamoto dzięki Tsunemoto – synowi księcia Teijuna. Od nazwy domu rodziny Yoshimitsu (kolejnego potomka księcia) – Pałacu Daito wzięła się nazwa tego systemu walki zwanego dalej jako Daito-ryu. Syn Yoshimitsu znany był pod nazwiskiem Takeda. Opracowane wcześniej techniki walki stały się sekretną sztuką rodu Takeda i przez wiele pokoleń były przekazywane jedynie jego członkom. Techniki te stały się szerzej znane dopiero po Restauracji Meiji z 1868 r., kiedy to Sokaku Takeda, wówczas głowa rodu, zdecydował się na ich publiczne nauczanie. Najwybitniejszym uczniem Takedy był Morihei Ueshiba, mistrz o niezwykłych zdolnościach, który wzbogacił techniki szkoły Daito o elementy innych sztuk walki, dodał do nich również własne i na tej podstawie stworzył współczesne aikido.
Oficjalne kontakty O’Senseja z Daito-ryu trwały do 1937 r. Jednak w drugiej części tego okresu Morihei Ueshiba już zaczął oddalać się od Takedy i Daito-ryu. W tamtym czasie O’Sensei odnosił się do swojej sztuki walki jako „Aiki Budo„. Nie jest jasne, kiedy Mistrz zaczął używać nazwy „aikido”, ale stała się oficjalną nazwą sztuki w 1942 r. Po II wojnie w Japonii istniał przez jakiś czas zakaz uprawiania sztuk walki, jednak został on wkrótce zniesiony i aikido zaczęło rozprzestrzeniać się po całym świecie.
ISTOTA AIKIDO
Fundamentalną zasadą aikido jest takie „dostrojenie” się do przeciwnika aby móc wyczuć jego intencje i tym samym wykorzystać jego siłę i ruch. Zasada ta dała początek nazwie aikido: „ai” oznacza spotykać, harmonia, „ki” oznacza ducha,energię a „do” oznacza drogę. Aikido może być zastosowane do obrony bez powodowania poważnych obrażeń u atakującego lub broniącego się. Jeżeli techniki są wykonywane poprawnie, wzrost ani siła nie mają wpływu na ich efektywność.
Aikido jest sztuką którą może trenować każdy bez względu na siłę, wiek czy płeć. Poprawia ogólną sprawność fizyczną, dodaje pewności siebie, a szereg technik samoobronnych pozwala odpowiednio zareagować w odpowiedzi na różne ataki – uderzenia, chwyty, ataki z tyłu, z przodu.
Wielkie pole do popisu w aikido mają kobiety, gdyż nie wymaga ono siły a raczej niezwykłej harmonii ruchów, precyzji i finezji.
Na treningach uczymy się współpracy oraz szacunku dla osób z którymi ćwiczymy. W aikido nie ma zawodów, a więc nie ma rywalizacji i nie ma usilnego dążenia do przewyższenia innych za wszelką cenę.
Trening klasycznymi japońskimi rodzajami broni poprawia i uzupełnia trening aikido. Używanie bokken (drewniany miecz), jo (drewniany kij) oraz tanto czyli drewnianego noża w codziennej praktyce pomaga w rozwoju prawidłowej postawy oraz czasu reakcji obronnej.